วันพุธที่ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559

กาพย์ยานี11



เปิบข้าวทุกคราวคำ     จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อ กู 
ที่ สู กิน           
จึงก่อเกิดมาเป็นคน
ข้าวนี้นะมีรส
            
 ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังสิทุกข์ทน
     
และขมขื่นจนเขียวคาว
จากแรงมาเป็นรวง
     
 ระยะทางนั้นเหยียดยาว
จากรวงเป็นเม็ดพราว
   
ล้วนทุกข์ยากลำเค็ญเข็ญ
เหงื่อหยดสักกี่หยาด
    
ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น
        
จึงแปรรวงมาเป็นกิน
น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง
        
และน้ำแรงอันหลั่งริน
สายเลือด กู 
ทั้งสิ้น       
ที่สูซดกำซาบฟัน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น